De fysiotherapie in Puerto Lopéz
Blijf op de hoogte en volg Angelike
21 Februari 2014 | Ecuador, Puerto López
De fysiotherapie in Puerto Lopez 2014
Bij ons vorige bezoek aan Puerto Lopéz hebben we een behoorlijke bijdrage geleverd voor aanschaf van oefenmateriaal van de fysiotherapie. Echter na enkele maanden kregen we een brief dat ze het geld hadden moeten gebruiken om een nagekomen rekening van belastingen te betalen. Sra. Angeli van het Patronato Social vond het heel vervelend dat ze dat had moeten doen want er was op dat moment geen ander geld ter beschikking. Maar…, ze zou zo gauw mogelijk proberen de gelden voor het materiaal weer aan te vullen. Daarna hoorden we er niets meer over. Wij, het bestuur van de stichting, dachten dat het project ter ziele was!
Maar in het dorp wandelend zag ik weer de jongeman Polancho, die een dwarslaesie heeft, in een rolstoel zittend voor het winkeltje van zijn ouders. We kwamen in gesprek en het ging nu aardig goed met hem, hij had zijn school afgemaakt en kreeg via het Patronato en het MIES, een soort ministerie van sociale zaken, hulp. Ze hadden recent met hem afgesproken dat hij omdat hij economie wilde gaan studeren, ze naar mogelijkheden zouden helpen zoeken, want dagelijks met een bus naar een grote stad is geen optie voor hem (als de school al toegankelijk zou zijn). Via de computer studeren was wel een optie maar dan moest er een PC komen én een internetverbinding. Wel een prima plan voor hem.
Terwijl we zaten te praten kwam een fysiotherapeute langs. Toen kwamen er natuurlijk vragen over de fysiotherapie naar boven en al gauw nodigde ze me uit om te komen kijken. De volgende dag ging ik er heen. Allereerst was ik al reuze blij dat de fysiotherapie überhaupt nog bestond en in een nieuw gebouw was ondergebracht. Er zijn nu twee fysiotherapeuten, Henry die ik al kende en de vrouwelijke therapeute die ik in het dorp ontmoet had. Ook was er een administratieve kracht, want de mensen zelf kunnen niets betalen, maar de rekeningen worden bij het MIES ingediend.
Ik keek mijn ogen uit, er waren twee behandelkamers en een oefenzaal waar ze goed oefenmateriaal hadden staan. Gelukkig mocht ik foto’s maken om aan het thuisfront te laten zien wat het eindresultaat was geworden. In ieder geval geen weggegooid geld.
Toen ik later die dag met Sra. Angeli sprak, vertelde ze me dat het tijdelijk kunnen gebruiken van onze donatie had gezorgd dat ze een doorstart konden maken. Ze geneerde zich nog dat ze toen die stap had moeten zetten en ons geld gebruiken voor iets waarvoor het niet bedoeld was. Maar het eindresultaat is prima in orde en men kan een wezenlijke bijdrage leveren aan het leefbaarder maken van de situatie waarin de vaak zwaar gehandicapte mensen leven.
Ook kinderen met beperkingen krijgen behandelingen waardoor het vaak geen blijvende handicap hoeft te betekenen.
Zie onderstaand de link naar de website van St. Inti Huasi waar u ook de foto's kunt bekijken en alles waar de stichting voor staat.
http://www.intihuasi.nl/index.php/projecten/22-de-fysiotherapie
Bij ons vorige bezoek aan Puerto Lopéz hebben we een behoorlijke bijdrage geleverd voor aanschaf van oefenmateriaal van de fysiotherapie. Echter na enkele maanden kregen we een brief dat ze het geld hadden moeten gebruiken om een nagekomen rekening van belastingen te betalen. Sra. Angeli van het Patronato Social vond het heel vervelend dat ze dat had moeten doen want er was op dat moment geen ander geld ter beschikking. Maar…, ze zou zo gauw mogelijk proberen de gelden voor het materiaal weer aan te vullen. Daarna hoorden we er niets meer over. Wij, het bestuur van de stichting, dachten dat het project ter ziele was!
Maar in het dorp wandelend zag ik weer de jongeman Polancho, die een dwarslaesie heeft, in een rolstoel zittend voor het winkeltje van zijn ouders. We kwamen in gesprek en het ging nu aardig goed met hem, hij had zijn school afgemaakt en kreeg via het Patronato en het MIES, een soort ministerie van sociale zaken, hulp. Ze hadden recent met hem afgesproken dat hij omdat hij economie wilde gaan studeren, ze naar mogelijkheden zouden helpen zoeken, want dagelijks met een bus naar een grote stad is geen optie voor hem (als de school al toegankelijk zou zijn). Via de computer studeren was wel een optie maar dan moest er een PC komen én een internetverbinding. Wel een prima plan voor hem.
Terwijl we zaten te praten kwam een fysiotherapeute langs. Toen kwamen er natuurlijk vragen over de fysiotherapie naar boven en al gauw nodigde ze me uit om te komen kijken. De volgende dag ging ik er heen. Allereerst was ik al reuze blij dat de fysiotherapie überhaupt nog bestond en in een nieuw gebouw was ondergebracht. Er zijn nu twee fysiotherapeuten, Henry die ik al kende en de vrouwelijke therapeute die ik in het dorp ontmoet had. Ook was er een administratieve kracht, want de mensen zelf kunnen niets betalen, maar de rekeningen worden bij het MIES ingediend.
Ik keek mijn ogen uit, er waren twee behandelkamers en een oefenzaal waar ze goed oefenmateriaal hadden staan. Gelukkig mocht ik foto’s maken om aan het thuisfront te laten zien wat het eindresultaat was geworden. In ieder geval geen weggegooid geld.
Toen ik later die dag met Sra. Angeli sprak, vertelde ze me dat het tijdelijk kunnen gebruiken van onze donatie had gezorgd dat ze een doorstart konden maken. Ze geneerde zich nog dat ze toen die stap had moeten zetten en ons geld gebruiken voor iets waarvoor het niet bedoeld was. Maar het eindresultaat is prima in orde en men kan een wezenlijke bijdrage leveren aan het leefbaarder maken van de situatie waarin de vaak zwaar gehandicapte mensen leven.
Ook kinderen met beperkingen krijgen behandelingen waardoor het vaak geen blijvende handicap hoeft te betekenen.
Zie onderstaand de link naar de website van St. Inti Huasi waar u ook de foto's kunt bekijken en alles waar de stichting voor staat.
http://www.intihuasi.nl/index.php/projecten/22-de-fysiotherapie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
