2015 woensdag 21 januari
Blijf op de hoogte en volg Angelike
23 Januari 2015 | Ecuador, Puerto López
Woensdag 21 januari 2015
Het is s’ morgens om half tien en ik zit binnen mijn muskietennet van mijn ontbijtje te genieten. Een tosti kaas, kop thee en een bord met verse fruitsalade, watermeloen, banaan, papaja en mango, hmmmm….! Verder is er s’ morgens niet veel te doen, soms een klein wasje. Om acht uur is iedereen naar school of naar het werk en het eten voor tussen de middag is al voorbereid. Alleen als er geen tijd meer voor is staat er nog wat ontbijtafwas en dat is dan een kleine moeite om dat even te doen. Geen etensresten betekent ook minder vliegen in huis, hoewel het valt best mee. Alleen de muggen en van die kleine rotvliegjes doen graag een aanval op je. Mijn coördinatie om ze tussen mijn handen stuk te slaan brengt heel wat hilariteit. “Ja, het is gelukt, ik heb er een te pakken gekregen”, roep ik… waarop Patricia schertste; “Dat was dan zeker een zieke mug…!” Nu heb ik maar een anti-muskietenracket gekocht om tenminste binnen mijn 'hemelbed' het vrij van prikkend ongedierte te houden.
Van de ontwikkelingen hier ter plaatse krijg ik nog geen hoogte. De een vind de nieuwe burgemeester maar niks en de ander zegt dat hij wel sociaal is, tja… ik heb hem nog niet ontmoet.
Van de plannen van enkele jaren geleden is de markthal af, en het nieuwe busstation. Ook zijn ze nu aan de andere kant aan de boulevard aan het werk begonnen. Die boulevard is erg belangrijk voor de toeristen, omdat het werkgelegenheid betekent voor veel mensen. Hoewel al die bamboe eet- en drink- tentjes, (vooral drinktentjes, want een glaasje vers vruchtensap is hier niet te versmaden), zijn eigenlijk erg sfeervol, de toeristen zitten er graag. Van het nieuwe gemeentehuis staat nog geen steen. De plek tegenover de kerk is daarvoor vrijgemaakt. Daar stond vroeger de oude markthal.
In het algemeen valt me toch op dat er vooruitgang is, er zijn nieuwe eettentjes en winkeltjes, er is veel nieuw geschilderd wat de stad een fleuriger aanzien geeft. De straten lijken schoner maar toen ik dat opmerkte, zei Estalin; “Wacht maar tot het regenseizoen begint, dan is het weer een en al modder”. Tot nu toe heb ik maar één bui meegemaakt dus het regenseizoen laat nog even op zich wachten. Normaal gesproken begint dat al half december. Zou dat ook te maken hebben met al die weersveranderingen wereldwijd? De heuvels rondom zijn ontzettend droog. Bijna geen blaadje te bekennen aan de struiken en bomen.
De planten hier voor het huis staan er goed bij, maar ja, sinds er naar alle huizen waterleidingen zijn aangesloten, waar geprepareerd water uit komt, is er geen gebrek aan water voor de huishoudens. Hoewel er geluiden zijn dat bij het uitblijven van de regen de rivier te laag staat! Drinkwater is er in grote blauwe flessen van twintig liter. De flessen hebben statiegeld maar je ruilt ze weer in voor de volle en dan is het drinkwater relatief goedkoop.
Van de week is het huisje van Fabian en Maria op het waternet aangesloten en zijn ze niet meer afhankelijk van opa en oma, wat blijkbaar toch wat onvrede opriep over het gebruik. Ze hadden al een WC en doucheruimte gemaakt, maar alles ging via een soort (regen)ton. Nu nog het laatste stukje tot aan de douche en hun huisje is min of meer compleet naar de maatstaven van hier. Gelukkig wel want met de kleintjes erbij vormen ze een leuk gezinnetje en hoor ik Maria weer lachen. Ze was altijd al een lachebek! Ook in het circus hoorde je haar er boven uit…!
Hun jongste zoontje is astmatisch en hij moet zo min mogelijk stof inademen, geen gemakkelijk plan hier. Ze hebben nauwelijks lakens voor op bed dus ben ik maar wat stof gaan kopen en heb ik lakens en slopen zitten maken op de naaimachine van Patricia. Leuk zo’n ouderwetse trapnaaimachine waarop ik voor mijn tiende heb leren naaien, maar nu hebben ze er een motortje aan gemaakt en naait hij elektrisch.
Toch heeft het jonge moedertje Maria, wiens moeder zelf op haar zevende overleed, wel wat hulp en informatie nodig zoals voor het astmatische zoontje van 5 maanden. Het manneke is erg levendig en ze zijn bezorgd maar weten niet goed hoe ze ermee om moeten gaan. Als ik iets vertel (mijn oudste was ook erg astmatisch) zeggen ze,; “Oja, dat heeft dokter ook gezegd!” Ik ben toch niet voor niets de peetmoeder van Maria!
Een voorbeeld van niet weten, is haar vraag; Welke taal spreken de kleintjes in Nederland. Dat kinderen zo’n moeilijke taal kunnen spreken ging er bij haar bijna niet in. Dat kinderen wereldwijd de taal van hun ouders spreken, verhelderde dat wel. Niet dat ik hier Nederlands spreek maar soms willen ze weten hoe iets in het Nederlands klinkt, en dan wordt er lachend met het hoofd geschud…!
Daarom schrijf ik maar stukjes om mijn eigen taal niet te vergeten en om het thuisfront te laten meegenieten…!
Groetjes,
Angelike
Het is s’ morgens om half tien en ik zit binnen mijn muskietennet van mijn ontbijtje te genieten. Een tosti kaas, kop thee en een bord met verse fruitsalade, watermeloen, banaan, papaja en mango, hmmmm….! Verder is er s’ morgens niet veel te doen, soms een klein wasje. Om acht uur is iedereen naar school of naar het werk en het eten voor tussen de middag is al voorbereid. Alleen als er geen tijd meer voor is staat er nog wat ontbijtafwas en dat is dan een kleine moeite om dat even te doen. Geen etensresten betekent ook minder vliegen in huis, hoewel het valt best mee. Alleen de muggen en van die kleine rotvliegjes doen graag een aanval op je. Mijn coördinatie om ze tussen mijn handen stuk te slaan brengt heel wat hilariteit. “Ja, het is gelukt, ik heb er een te pakken gekregen”, roep ik… waarop Patricia schertste; “Dat was dan zeker een zieke mug…!” Nu heb ik maar een anti-muskietenracket gekocht om tenminste binnen mijn 'hemelbed' het vrij van prikkend ongedierte te houden.
Van de ontwikkelingen hier ter plaatse krijg ik nog geen hoogte. De een vind de nieuwe burgemeester maar niks en de ander zegt dat hij wel sociaal is, tja… ik heb hem nog niet ontmoet.
Van de plannen van enkele jaren geleden is de markthal af, en het nieuwe busstation. Ook zijn ze nu aan de andere kant aan de boulevard aan het werk begonnen. Die boulevard is erg belangrijk voor de toeristen, omdat het werkgelegenheid betekent voor veel mensen. Hoewel al die bamboe eet- en drink- tentjes, (vooral drinktentjes, want een glaasje vers vruchtensap is hier niet te versmaden), zijn eigenlijk erg sfeervol, de toeristen zitten er graag. Van het nieuwe gemeentehuis staat nog geen steen. De plek tegenover de kerk is daarvoor vrijgemaakt. Daar stond vroeger de oude markthal.
In het algemeen valt me toch op dat er vooruitgang is, er zijn nieuwe eettentjes en winkeltjes, er is veel nieuw geschilderd wat de stad een fleuriger aanzien geeft. De straten lijken schoner maar toen ik dat opmerkte, zei Estalin; “Wacht maar tot het regenseizoen begint, dan is het weer een en al modder”. Tot nu toe heb ik maar één bui meegemaakt dus het regenseizoen laat nog even op zich wachten. Normaal gesproken begint dat al half december. Zou dat ook te maken hebben met al die weersveranderingen wereldwijd? De heuvels rondom zijn ontzettend droog. Bijna geen blaadje te bekennen aan de struiken en bomen.
De planten hier voor het huis staan er goed bij, maar ja, sinds er naar alle huizen waterleidingen zijn aangesloten, waar geprepareerd water uit komt, is er geen gebrek aan water voor de huishoudens. Hoewel er geluiden zijn dat bij het uitblijven van de regen de rivier te laag staat! Drinkwater is er in grote blauwe flessen van twintig liter. De flessen hebben statiegeld maar je ruilt ze weer in voor de volle en dan is het drinkwater relatief goedkoop.
Van de week is het huisje van Fabian en Maria op het waternet aangesloten en zijn ze niet meer afhankelijk van opa en oma, wat blijkbaar toch wat onvrede opriep over het gebruik. Ze hadden al een WC en doucheruimte gemaakt, maar alles ging via een soort (regen)ton. Nu nog het laatste stukje tot aan de douche en hun huisje is min of meer compleet naar de maatstaven van hier. Gelukkig wel want met de kleintjes erbij vormen ze een leuk gezinnetje en hoor ik Maria weer lachen. Ze was altijd al een lachebek! Ook in het circus hoorde je haar er boven uit…!
Hun jongste zoontje is astmatisch en hij moet zo min mogelijk stof inademen, geen gemakkelijk plan hier. Ze hebben nauwelijks lakens voor op bed dus ben ik maar wat stof gaan kopen en heb ik lakens en slopen zitten maken op de naaimachine van Patricia. Leuk zo’n ouderwetse trapnaaimachine waarop ik voor mijn tiende heb leren naaien, maar nu hebben ze er een motortje aan gemaakt en naait hij elektrisch.
Toch heeft het jonge moedertje Maria, wiens moeder zelf op haar zevende overleed, wel wat hulp en informatie nodig zoals voor het astmatische zoontje van 5 maanden. Het manneke is erg levendig en ze zijn bezorgd maar weten niet goed hoe ze ermee om moeten gaan. Als ik iets vertel (mijn oudste was ook erg astmatisch) zeggen ze,; “Oja, dat heeft dokter ook gezegd!” Ik ben toch niet voor niets de peetmoeder van Maria!
Een voorbeeld van niet weten, is haar vraag; Welke taal spreken de kleintjes in Nederland. Dat kinderen zo’n moeilijke taal kunnen spreken ging er bij haar bijna niet in. Dat kinderen wereldwijd de taal van hun ouders spreken, verhelderde dat wel. Niet dat ik hier Nederlands spreek maar soms willen ze weten hoe iets in het Nederlands klinkt, en dan wordt er lachend met het hoofd geschud…!
Daarom schrijf ik maar stukjes om mijn eigen taal niet te vergeten en om het thuisfront te laten meegenieten…!
Groetjes,
Angelike
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
