Opnieuw naar Ecuador voor St. Inti Huasi

Eerste indrukken

Goede reis gehad, geen problemen, alleen het tijdsverschil en het klimaatverschil speelden me parten. Door de warmte transpireer je veel en in de bus hier naar toe stonden alle ramen tegen elkaar open. Dan is een kou oplopen zelfs hier niet zo verwonderlijk. Een paar dagen geen praten maar piepen, maar het gaat alweer de goede kant op.

Ik kreeg al vragen wanneer ik even liet weten of ik goed aangekomen was? Nou dat heeft al heel wat ‘voeten in aarde gehad’ !?! Eerst was op maandag het internetcafé gesloten. Dinsdag had ik mijn eerste stukje blijkbaar niet goed opgeslagen. Oké, opnieuw schrijven…. Maar de stroom viel uit, geen nood ik werk op mijn accu verder en ja hoor, die gaf er ook de brui aan en dus lig ik nu op bed in Word mijn verhaaltje te schrijven en hobbel ik morgen maar weer naar het internet om het te verzenden. Maar ja, ook dat is Ecuador, mañana, mañana, morgen is er weer een dag! (vervolg) Nog steeds mijn stukje niet kunnen verzenden, er gaat iets niet goed met waarbenjij.nu. Ik ben blijkbaar in Australië en kan het niet veranderd krijgen en het slaat mijn stukje ook niet op. Misschien hebben jullie het al wel 10 keer gehad maar hier werkt het niet.

Estalin en Patricia ontvingen me allerhartelijkst en Stalincito mijn petekind vloog me om mijn nek en was duidelijk heel blij dat ik er weer was. Ook George en Laura de buren en ouders van Patricia waren blij me weer te zien. Laura heeft lelijke wonden aan haar been. Ze heeft diabetes en heeft bijna een jaar in het ziekenhuis gelegen met ontstoken nier en nierstenen. Ze zag er die eerste dag uit alsof ze zo er tussenuit kon knijpen maar de volgende dag ging het al weer en stukje beter. We hebben het er over gehad dat thuis zijn toch het beste is ook voor George die al meer dan 75 jaar oud is. Hij verzorgde haar in het ziekenhuis. Patricia doet naast haar werk en gezin wat ze kan. Doucht haar en ze koken extra en ook een zus van Laura komt regelmatig helpen. Ik heb haar mijn kruk te leen gegeven en samen met Patricia kon ze weer wat eerste stappen zetten. Dat gaf haar weer moed. Ook haar haar heb ik geknipt, dat was zo lang en zat haar in de weg. Nu zit ze op bed wasgoed te vouwen, dat ziet er al heel anders uit. Met Patricia heb ik gesproken waarom ze niet naar het Patronato gaat om een rolstoel te regelen, want daar zijn ze toch voor. Ze is aan de slag gegaan en vandaag komen ze er een brengen. Laura is blij dat ze dan weer even naar buiten kan. Goede ontwikkelingen dus.

In het voorbij gaan heb ik al vluchtig verschillende nieuwe projecten gezien, zoals het busstation en de nieuwe markthal. Waar de oude markthal stond tegen over de kerk, daar gaan ze nu het nieuwe Gemeentehuis bouwen en naast de kerk is er een park met kinderspeeltoestellen gerealiseerd, waar ze veel spelen, zelfs s ‘avonds is het er druk.

Tot nu toe ben ik dagelijks een of zelfs twee keer naar het centrum gelopen, wat op zich niet ver is maar voor mijn heup meer dan genoeg. Met mijn Nordic Walk stokken val ik hier in ieder geval wel op. Om alle ontwikkelingen te kunnen bekijken zal ik wel met de motortaxi gaan, gewapend met camera om alles vast te leggen.

Waar ik het meest blij om was, was een ontmoeting met een jonge man Polancho, met een dwarslaesie, die twee jaar geleden na een ongeluk nogal wanhopig was. Ik ontmoette hem regelmatig bij de fysiotherapie die we met behandelmateriaal hebben kunnen helpen. Van hem hoorde ik dat, na het stoppen van de tweede eetzaal, de therapie is verder gegaan in een nieuw gebouw bij het strand. Ook de huidige therapeute kwam net even langs en nodigde me uit om te komen kijken. Nu heeft hij een rolstoel ter beschikking en zat voor hun huis. Hij vertelde dat hij zijn school heeft kunnen afmaken.
De dag erna ben ik naar het fysiotherapiegebouw gegaan dat ik al had gezien toen het bijna af was. Er zijn twee fysiotherapeuten en een administratieve kracht. De therapeute die ik bij Polancho had gezien én Henry die toen ook behandelde. Ik mocht binnen komen en alles zien en tot mijn grote verbazing hadden ze allerlei prima oefenmateriaal. Ik heb veel foto’s gemaakt maar die komen een andere keer. Wat ik miste waren de overtrekken die ik twee jaar geleden had zitten naaien voor de behandel banken, maar waar die gebleven zijn kwam ik later die dag achter. Ze hebben Sra. Angeli van het Patronato gebeld en gelijk een afspraak geregeld. Ze heeft me van alles verteld waar ze mee bezig zijn. Niet alleen heeft ze ook donaties los kunnen krijgen om de fysioapparatuur aan te schaffen, maar ook is er met overheidssteun een mobiele kliniek gerealiseerd waarmee ze ook naar de omliggende dorpen gaan en een ambulance zodat doodzieke mensen niet meer met de bus, of hoe dan ook, zo’n drie uur rijden naar het ziekenhuis hoeven te gaan….?!? De ambulance had ik al gezien die is gestationeerd naast de brandweer en van de mobiele kliniek heb ik foto’s gezien, en daar gebruiken ze de behandelovertrekken die ik gefabriceerd had…!

Ook ben ik al een paar keer bij de eetzaal van de kerk geweest. Gillermina de vrouw die altijd voor de ouderen en gehandicapten kookt in de eetzaal van de kerk, gaf me een stevige omhelzing van blijdschap. Ze kookt vijf dagen in de week nu samen met haar jongste zoon en zijn vrouw. Met enkelen van de ouderen heb ik gesproken hoe ze in het weekend aan eten komen. De een heeft een zoon die hem in het weekend wat eten geeft, een ander wordt door buren geholpen, maar ik zou veel liever zien dat ze alle dagen eten krijgen. Maar ik betwijfel of Gillermina dat op kan brengen want zij is ook niet meer de jongste. Padre Jesús heb ik inmiddels ook gesproken, die is enorm blij met onze steun want anders krijgen zij die maaltijden niet rond. Met hem heb ik gesproken over de mogelijkheid om meer rijst te koken zodat ze een deel van de maaltijd in plastic bakjes mee naar huis kunnen nemen voor het avondeten. Hij vond het een goed plan en zou er met Gillermina over hebben of dat realiseerbaar is. We zullen zien…!

Oké, al heel wat nieuws. Niet snel maar wel goed nieuws.
Heel veel groeten uit het warme Ecuador,
Angelike